..હું અને મારી કલમ..

ઘણા સમય થી કલમથી નાતો છૂટી ગયો છે એવું લાગે છે..  

કલમ મારાથી રુઠી હોય એમ લાગે છે..

કલમ કહે:'એવું તો નથી ને કે તારો મારા કલમ-મન સાથેનો નાતો તૂટી ગયો છે?'

હું કહું:વાત જાણે એમ છે કે સમય નથી મારી પાસે.. 

તો એ કહે:કે પછી સમય નથી મને મારા માટે ?

"આંખો માં ઘણા સપના લઇ ને ઉડી રહ્યો છે આ બેખબર.."

'શું એ દિશાની ખબર છે તને એ બેખબર?'

"તને જ તો ખબર છે કે આ સપના માં તું જ હમેશ બની છે મારી સાથી.."

'સપના મળી રહ્યા છે , ભૂલ્યો છે મને એથી?'

(મોઢું બગાડીને બેસી છે આ કલમ મારી 

જાણે રિસાયેલી માશુકા પ્યારી)

"તું જ તો જાણે છે કે હું તારા સિવાય કોઈને પસંદ નથી કરતો

તારાથી જ તો હું પોતાને પામું  છું"

'એટલે જ તું પોતાને પામીને મને ભૂલતો જાય છે , નહિ?'

(આમ ને આમ હું મારી પ્યારી માશુકા કલામને મનાવતો જાઉં છું અને એ રીસાતી જાય છે 

એને પણ ગમે છે રીસાવું અને મને પણ ગમે છે એને મનાવવું)

મનાવતા મનાવતા ક્યારે એ મારી સાથી બની જાય છે અને ક્યારે એ રીસાવવા મનાવવાની ઘટના એક કવિતા બની જાય છે!